जाब

ठाऊक आहे मला
एके दिवशी परत करायला लागेल
ज्याचे त्याला, हे शरीर
आणि मग कोण जाणे किती
नश्वर आवर्तने करून पुन्हा मी
जन्मीन, एक माणूस म्हणून
भीती मरणाची नाही
भीती ही आहे कि तेव्हाही मी
असाच बेसावध राहीन याची
आणि तसे झाले तर पुन्हा,
पुन्हा व्हावे लागेल निरुत्तर
जेव्हा विचारील ते टोकदार प्रश्न

तसा मी वाकबगार आहे उत्तरे देण्यात
बायकोला, साहेबाला, मित्रांना
अगदी वकिलाच्या नोटिशीचाही
मी भूगा भूगा करतो माझ्या
हजरजबाबी वाणीने आणि पेनाने
पण ते चालून येते माझ्यावर
सवालांचे अठराअक्षौहिणी सैन्य घेऊन
आणि एका क्षणांत चोळामोळा करते
माझ्या समर्थनांच्या बुजगावण्यांचा

तसे फार मोठे नाही ते
माझ्याच एवढे आहे
आणि जगेलही माझ्याच एवढे
अजून पाच.. दहा.. वीस .. तीस वर्ष
नक्की किती हे फक्त ते जाणून आहे
ते.... माझेच आयुष्य
ते विचारते मला जीवघेणे प्रश्न
माझ्या बिछान्या भोवती
दात कोरत उभे राहते ते रात्री
आणि मला विचारते जाब
मी वाया घालवलेल्या त्याच्या
वर्षांचा.
=================
अभिजित अत्रे