रावणाने ओढले कधी ना ते
सीतेला खरे दुख:
दुसऱ्या वनवासाचे
जळल्याशिवाय कळणार कसे
मोल अग्नीपरीक्षेचे?
शरयूच्या फितूर पाण्यावर तरले
शब्द धोब्याचे
दाखले नाहीत हे
प्राचीन पुराणाचे
रामाचे बाण भेदती, हे
अंतर युगांचे
दुभंगण्यास आसूसले अजून
काताळ धरतीचे
विहिरींच्या काठास ओले
रंग हळदीचे
हे नव्हेत अग्निदेव
हे दूत काळोखाचे
जानकीच्या पदरात अजूनी
दान निखारयाचे
हा वारसा थोर कि हे
शाप पुर्वसंचीतांचे?
सितांच्या प्रक्तानांत रुजले
झाड अशोकवनाचे
==============
अभिजित अत्रे
=============
3 comments:
Sad but great Abhijit. And you need to go to some fun place now and write another matache gaane! Manjiri
खूप सुंदर आहे कविता... महिला दिनी प्रसिध्द व्हावी अशी आहे.. आवडली खरच..
It reminded me Narayan Surve’s one of the beautiful poem on mother ( it was sung by jitendra joshi is a award function). the agony of Sita’s would acquire colossal dimensions if sita's r divided in class and castes... her tragedy will have a different tinge and a tale.. radheshyam
Post a Comment