सूर्य

खोल खोल दरीतील काताळावर
बसले होते काही कवि काजवे
चर्चा करीत होते मिळालेल्या टाळ्यांची
आणि न मिळालेल्या राज्य पुरस्कारांची

मीही झालो त्यात सामील
आणखी एक काजवा होऊन
आमच्यात झाले काही गट
पडले काही वैचारिक तट

माझ्या गटातल्या एकाला
दुसरा "'यमक्या" म्हणाला
आणि सुरु झाले भांडण
एक न संपणारे कांडण

अंधार बुडल्या दरीत
जेव्हा मिटले आमचे प्रकाश
त्येव्हा तो आला
त्याच्या सात घोड्यांवरून उतरून
मनुष्यरुपात.

"तुम्ही कुठे होता?
आमचे प्रकाश संपले ना?," आम्ही
"मी इथेच होतो मित्रानो
तुम्ही माझे बोट सोडलेत" तो म्हणाला.

"भांडू नका बाळानो
अजून दरी पार करायची आहे
मग डोंगर, मग हिमालय
मग जमले तर आकाश
खूप सूर्य आहेत तिथे
माझ्याहून ही मोठे
तुमच्या देहू आळंदी इतके जुने
थोडे त्यांच्याकडे पहायाला शिका
इतके नका आत्ममग्न होऊ,"

एवढे सांगून तो उठला
एक अग्निगोल होउन् झेपावला
त्याचा रथ आकाशगंगेवर स्वार होताना
सोनेरी तेजाचे काही पुंजके सांडले दरीत
आणि उडाली एक झुंबड
ते कवडसे गोळा करण्यासाठी
पुन्हा प्रकाशित होण्यासाठी
स्वयंप्रकाशित म्हणून मिरवण्यासाठी

त्यातलेच काही सूर्यकिरण वेचताना
मी सहज वर पहिले
माझ्या काजव्याच्या डोळ्यांनी
तेव्हा त्त्या तप्त लोहगोलावर
कोरलेली दिसली
पाच अक्षरे
कु ... सु.. ... मा.... ग्र.... ज
=============
अभिजित अत्रे
================