तो निसटलेला क्षण

वर्तमान रोजच चढवतो
एक नवे ओझे पाठीवर
नव्या नव्या ओळखींचे
नव्या नव्या बंधांचे
नव्या नव्या स्मृतींचे


जुनी माणसेही भेटतात
एक नवीन, न पटणारी
ओळख घेउन, रोजच
आपण स्व:ताला स्व:ताच
भेटतो नव्याने, सततच


वर्तमान घेऊन येतो
नवी नाती, नवी पैंजणे
नवे मित्र, नवे शत्रू
नव्या वाटा, नवे काटे
नवे हेवे, नवे दावे


आठवणी धूसर होतात
कैकदा सवडच होत नाही
भूतकाळाचे पदर सोलायची
वर्तमानही बदलतो स्वतःला
भूतकाळात, अविरत


दिवसागणिक वाढत जातो
एक एक पापुद्रा, धूसर धूसर
होत चाललेल्या आठवणींवर
बालपण, शाळा, मित्र, मैत्रिणी
मैदान, सहल, मास्तर


मागे पडत जाते जुने घर
जुने गाव, जुने झाड, बक्षीस
अपमान, सत्कार, तिरस्कार
पहिले प्रेम, पहिली नोकरी
पोराची शाळा, त्याचे मित्र


अगदी काल परवाची नवी गाडी,
कुणा अप्ताचे मरण, अपघात
सगळं सगळ जातं मागे मागे
पापुद्रे वाढतात दिवसागणिक
त्यांचे साठतात थर, दररोज


वर्तमान रोजच चढवतो
एक नवे ओझे पाठीवर
तर मग, खूप खूप पूर्वीच
हातून निसटलेल्या त्या क्षणांची
आठवण अजून इतकी ताजी कशी?


मी जाणीवपूर्वक जोपासतोय तो क्षण?
का  भूतकाळाच उगवतोय
नव्याने, माझ्या वर्तमानात?
मी वर्तमानातच आहे न?
छे..हे फार भयंकर आहे.
=============
अभिजित अत्रे
============