प्रगती? ...फसवणूक.

साईबाबाच्या मुकुटावर
हिऱ्याचे कोंदण
राबणाऱ्या हातावर
आभावाचे गोंदण

देवीच्या ओटीला

चांदीचे जर
ठिगळाच्या साडीला
वेदनेचे अस्तर

समतेच्या सारीपाटावर
सेन्सेक्सच्या रेषा
निवडणुकीच्या प्रचारावर
मार्क्सची भाषा

प्रगतीच्या आलेखावर
फोर्ब्सची यादी
राजाच्या श्रीमंतीवर
भुलतात प्यादी

अढळपदी पोचवी
मर्सिडीजचा तारा
ध्रुवाला जोजवी
मेळघाटचा वारा

उबदार घरट्यात
आत्ममग्न चिवचिवाट
विद्वान दिवाणखान्यात
वांझ थयथयाट

अजून किती फसवणार आपण?
स्वतःलाच.
============
अभिजित अत्रे
=============

अंधार.

अंधार...
सूर्य उगवला कि अंधार
संपतोच असे नाही
तसा काही नियम नाही
पुष्कळदा तो चालतो
त्या सहस्त्ररेश्मिच्याच संगे
त्याचे तळपते किरण धरून
आणि अलगद उतरतो
कोठेतरी ऊन्हकळा लागून
मारणाऱ्याच्या मिटत्या पापणीत.

अंधार...
कधी कधी उफाळून वर येतो
खोल खोल पाताळातून
भूकंप बनून
तुस्मानी लाटांवर स्वार होऊन
आणि घनघोर बरसतो
ज्वालामुखीच्या धगेतून.

अंधार...
भाजून काढणाऱ्या ग्रीष्मात
तो चोरपावलांनी शिरतो
सावकारी कर्ज थकलेल्या
एखाद्या शेतकऱ्याच्या झोपडीत
आणि बसतो दबा धरून
कीटकनाशकाच्या बाटलीत
किवां लपेटतो स्वतःला
दावाच्या दोरात.

अंधार...
न्हातो काळ्या सडकांन सोबत
झिरपतो उन उन डांबरावरती
कधी फसफसून सांडतो बाहेर
करकचून दाबल्या जाणाऱ्या ब्रेकमधून
आणि अवचित प्रकटतो
एखाद्या व्हराडाच्या टेम्पोसमोर

अंधार...
बेमालूमपणे मिसळतो तो
रेल्वे इंजिनाच्या आवाजात
आणि घेऊन जातो संगे
रूळावरची काही बेसावध गाणी.

अंधार...
कितीही दिवेलागण केली
तरी तो संपत नाही
कारण
अंधार आहे एक

अपरिहार्य देण

प्रकाश भोगण्याच. 
============
अभिजित अत्रे
============