डोह

मित्रानो,
तुमचा प्रेमभंग झाला नसेल कदाचित पण आयुष्यात एका रस्त्याने जायचे ठरवल्यावर दुसरा रस्ता चालायचे राहून जाणे कुणाला टळलय? आणि, स्वप्ने तरी किती? प्रत्येक मुठीत येतेच असे नाही. गालिबची मला खूप आवडणारी एक कविता आहे. "हजारो ख्वाइशे है ऐसी कि हर ख्वाईश पे दम निकले". बघा तुमच्याही मनात असाच एक डोह आहे का? नसेल तर एप्रिल फूल समजा!
=================
डोह
एक डोह आहे
माझ्या मनात खोल खोल दडलेला
आमावस्य गूढतेत रुतलेला
पाझरणाऱ्या अंधाराने भरलेला
काळाच्या पडद्याआड पुरलेला

तसा मी तिथे फारसा नाही जात
नाही आता बसत
पुर्वसंचीताचे ओझे कुरवाळत
रमलेला असतो संसारात
आणि गर्दीतच असतो सतत

पण कधी कधी
जेव्हा खूप खूप एकटा असतो
तेव्हा जाऊन बसतो
त्या डोहाच्या काठावर
अलिप्ततेच्या काठीने सारतो दूर
साचलेले काळाचे दाट शेवाळे
आणि पाहतो आत वाकून

पायथ्याशी पडलेली असतात
काही चुरगळलेली स्वप्ने
काही न चाललेल्या वाटा

काही दुरावलेले चेहरे
काही पोस्ट न केलेली पत्र
काही पचवलेले नाकार
काही टाळलेले स्वीकार
काही अर्धवट टाकलेले डाव

काही हुकलेल्या संधी
काही हरवलेली नाती
काही गिळलेले अपमान

काही उपकारकर्त्याचे राहून गेलेले मानायचे आभार
कुणालातरी द्यायाच्या राहिलेल्या काही शिव्या
आणि हो, एकाचा न केलेला खूनसुद्धा!

बेल वाजते
अन मी घाईघाई ने उठतो
पुन्हा पसरवतो
काळाचे ते घट्ट शेवाळे
डोहावर.

दरवाजात उभा असतो मित्र
"उशीर केलास दार उघडायला?"
मी लपवत नाही
सांगतो त्याला माझ्या
डोहाची कथा

तो हसतो. म्हणतो:
माझ्याही मनात आहे असाच एक डोह
हातातून निसटलेल्या क्षणांनी भरलेला

मी ही मांडतो कधीतरी
होकार- नाकारांचा ताळेबंद
करतो बेरीज वजाबाकी
न चालेल्या वाटांनी गेलो असतो
तर कदाचित होऊ शकलेल्या फायद्याची
आणि तसेच न झालेल्या तोट्याची.

असाच एक डोह असेल
खोल खोल दडलेला
माझ्या, तुझ्या, सर्वांच्या
अगदी
तिच्याही मनात

जगत असतात माणसे
घेऊन एक जखम भळाळणारी
इतरांना न दिसणारी
ज्याची त्याला जाणवणारी
वाहत असते ती अखंड
काळाच्या जाड कातडीखाली
वेदनाहीन होऊन
अंधाऱ्या डोहात विरघळून
तसे आपण सारेच
अश्वथामा!.
=======
अभिजित अत्रे
===========